Neo Yokio

Mam jakieś kilkanaście rzeczy do napisania, kilka seriali do nadrobienia, kilka innych w kolejce. Ale Netflix wrzucił anime z Jadenem Smithem w roli głównej, więc sami rozumiecie.

Neo Yokio jest Nowym Jorkiem, ale w alternatywnej rzeczywistości. Rzeczywistości w której istnieją demony, a jedyną rodziną mogącą się ich pozbyć są potomkowie szczurołapów - zwani tu Magistokracją. Najmłodszym członkiem tej różowowłosej elity jest Kaz Kaan. Jednak zamiast przejmować się egzorcyzmami, Kaz ma większe problemy - życie towarzyskie wśród wyższych sfer, drogie ubrania, a przede wszystkim - prestiżowy Ranking Kawalerów, w którym nieustannie rywalizuje z arcyprzystojnym, złośliwym Arcangelem. 6-odcinkowy sezon pierwszy kręci się wokół egzorcyzmu na blogerce modowej Helenie oraz ich konsekwencjom - dziewczyna zaczyna odwracać się od uciech i luksusu, twierdząc, że Neo Yokio jest miastem zepsutym. Kaz dziwi się temu niezmiernie, nie mogąc zrozumieć jak można rezygnować z luksusowych marek i życia wśród śmietanki towarzyskiej.

Najlepsza postać w anime.

Serial celuje w bycie satyrą i pastiszem na życie klas wyższych. Główny bohater wybiera garnitury po dotyku, ceni marki i elegancję ponad wszystko inne, a kiedy jest smutny to chodzi na własny, jeszcze pusty, grób i na nim leży. Kulminacją pretensjonalności jest Ranking Kawalerów, którego wyniki wyświetla się w centralnym miejscu Neo Yokio, który jest aktualizowany w czasie rzeczywistym, a mieszkańcy traktują go jak największą świętość i wyrocznię. Wszystko to jest przesadzone ponad granice zabawności. To tak jak w BoJacku Horsemanie, kiedy młody BoJack opowiadał żart, a potem dopytywał "Rozumiecie? Bo jestem koniem. To jest zabawne, bo jestem koniem, jakbym nie był to nie byłoby zabawne. Ale jestem, więc to śmieszne.". I Neo Yokio doskonale zdaje sobie sprawę, że przesadza. Dlatego źródłem humoru nie stają się wpychane na siłę nawiązania do Sailor Moon albo Ranma 1/2 - o nie. Źródłem humoru jest cringe...
Tak, cringe - znany z internetowych memów i kwejka.
My, widzowie, mamy się śmiać z tego jak żałosny jest Kaz, jak wydumane są jego problemy, jak kiepsko jest zagrany, a jego kwestie boleśnie przesadzone. Mamy się śmiać z niezdarności scenariuszy. Brak logiki w tym serialu jest zamierzony. I wiecie co... Ja to nawet kupuję.

Przeglądanie towarów wyłącznie po dotyku jest inspirujące.

Tym lepiej będziecie się bawić, jeśli znacie Jadena Smitha. Jego publiczny wizerunek (trudno mi pisać o tym jaki jest naprawdę) składa się z bycia rozpieszczonym synem Willa Smitha, którego ojciec próbuje uczynić supergwiazdą (patrz. After Earth) oraz z egzaltowanych twitów, takich jak ten:

How Can Mirrors Be Real If Our Eyes Aren't Real

— Jaden Smith (@officialjaden) 2 maja 2013

Chłopak musi sobie świetnie zdawać z tego sprawę, bo w serialu dostajemy tego końską dawkę. Dialogi Kaza sprawiają, że wywracałam oczami często i gęsto. Nawet aktorstwo Jadena wydaje się być celowo kiepskie - słychać znaczne różnice pomiędzy pierwszymi kwestiami w pierwszym odcinku, a późniejszymi dialogami. Zresztą, w parze z tym idzie zamierzonie przeciętną animacją - wygląda trochę jak starsze anime zwłaszcza w projektach postaci. Zbyt dopieszczona strona graficzna odstawałaby jakością od reszty, a nieco niezdarnie zanimowani bohaterowie i zła synchornizacja ruchu ust z dialogami tylko podkreślają komizm.Wszystko to z mrugnięciem oka do widza - mrugnięcie przybiera tu formę tzw. panty shot zaraz w pierwszej scenie serialu.

Sorki koledzy, ale ledwo udaje mi się nawigować przez piekielną odchłań pomiędzy śniadaniem a obiadem.

Problem zaczyna się, gdy kreskówka mierzy się z Poważnymi Tematami. I chce je brać Lekko ale Na Serio. Przede wszystkim, mamy tu temat podziałów klasowych. Przykładowo,

---spoilery do końca akapitu---

w finałowym odcinku, odbywa się wyścig poprowadzony przez różne dzielnice Neo Yokio - również te, zamieszkane przez biedotę. Jednak najwyraźniej nikt o tym mieszkańców nie poinformował, bo gdy Kaz pędzi bolidem po ciasnych uliczkach, odziani w łachmany ludzie uciekają przez nim w popłochu, chowając stragany z pieczonymi szczurami. W pewnym momencie tłum obdartusów rzuca się na pojazd z pałkami, krzycząc hasła jak "my tu umieramy!". Jest to pierwszy i jedyny moment w którym dostajemy wgląd na tą stronę Neo Yokio. Mało subtelnie, przyznacie?
Jeszcze gorzej wypada wątek kolegi Kaza - Lexy - który zostaje zmieniony w dziewczynę i wpleciony w bycie partnerką Kaza na wieczór. Nasz protagonista przebiera kumpla w drogie ciuchy, prosi, aby ten się nie odzywał, bo zdradzi go wciąż męski głos, a potem robi wyrzuty, że nie zachowuje się jak dziewczyna powinna. Lexy co prawda strzela mu za to ostrą mówkę... ale sam najpierw wykorzystuje swoje nowe, atrakcyjne ciało, żeby wyrywać dziewczyny. Może przekaz miał być taki, że oboje są bucami. Ale reżyseria wyraźnie wskazuje, że tylko zachowanie Kaza było niedopuszczalne.

Moja ulubiona rzecz w wypowiedziach Kaza to używanie słowa "depresja" na określanie chwilowego przygnębienia. 

To do czego biję, to to że twórcy nie wiedzą jak przekazać to, co przekazać chcą. Czuję się, jakbym oglądała parodię elit, robioną przez elity, które nie znają nic poza swoim światem. Jednocześnie trudno to krytykować, bo autorzy stworzyli sobie idealną wymówkę - skoro to parodia, wyolbrzymienie, również kiepskie scenariusze są celowo niezdarne. To przecież tylko taka satyra na mówienie o rzeczach, o których nie ma się pojęcia albo dość taktu, by robić to dobrze. Pozostaje tylko wyłączyć mózg i się dobrze bawić. Ja zastosowałam taką technikę i rzeczywiście, spędziłam kilka moich chwil. Nie znaczy to jednak, że powinniśmy zapominać o negatywnych aspektach serialu, rozmawiać o nich. Kilka memów nie jest wystarczającym immunitetem na niezdarnie wprowadzane wątki z terroryzmami i transfobią.

Mimo wszystko, nie zasługujesz na pozytywną recenzję, serialu.

Warto zobaczyć Neo Yokio, chociażby po to, aby zobaczyć do jakiej formy mutuje nam obecnie parodia. Mutuje, bo ewolucja polegałaby na wprowadzaniu niewielkich zmian w celu ulepszenia gatunku. Tutaj celowo zrobiono wszystko źle i poszło to twórcom tak dobrze, że rzeczywiście otrzymali kiepski produkt. Poza naukową ciekawością i kilkoma śmieszkami, trudno mi znaleźć powody dla których chcielibyście obejrzeć ten serial. W wersji instant, przescrollujcie sobie po śmiesznych gifach na tumblrze pod tagiem "neo yokio". Jeśli jednak zdecydujecie się na pełen seans, wyłączcie najpierw swój mózg. 

Więcej twitów Jadena tutaj.

Share on Google Plus