Do trzydziesto-cośtam letniej Bertie wprowadza się jej chłopak. A to oznacza rozłąkę z jej wieloletnią współlokatorką, Tucą. Dziewczyny nadal są sąsiadkami i najlepszymi przyjaciółkami, jednak muszą zacząć ogarniać własne życie bez nieustannej obecności tej drugiej. I... w sumie to tyle. Reszta fabuły to sam życie - czasem przeplatane z bardzo absurdalnymi sytuacjami. Z tym absurdem nie przesadzam - mamy kulty, gigantyczne wszy łonowe i cycek, który postanawia wziąć sobie wolne, upić się i ponarzekać na bycie obiektem niestosownych uwag. Właśnie połączenie tych dwóch elementów tworzy z serialu wyjątkowo przyjemny w odbiorze utwór.
Z jednej strony mamy zwierzo-ludzi, roślino-ludzi, rzeczo-ludzi i... ludzio-ludzi. Węże zamiast metra. Ciągłe łamanie czwartej ściany i dowcipy rodem z Looney Toons. Kojarzycie jak Kojot maluje na skale tunel za pomocą farby firmy ACME, a Struś Pędziwiatr jest w stanie przez ten namalowany tunel przebiec? Sporo w Bertie and Tuca humoru tego typu. Nikt tego nie kwestionuje, to taki lekki element komediowy, który pomaga też w wizualnym przekazie treści i w pełni wykorzystuje potencjał animacji. Uwielbiam tego typu wstawki - to trochę sztuka dla sztuki, która niekoniecznie wiele wnosi, ale umila widzowi czas, więc czemu nie. Muszę jednak przyznać, że potrzeba chwili aby się do tego przyzwyczaić - początkowo tylko mnie rozpraszały te żarciki.
Co do części dramatycznej, nie spodziewajcie się fajerwerków. Kiedy już serial wchodzi w poważniejsze tony to obywa się bez szaleństw - dylematy bohaterek są przyjemnie przyziemne. Takie, jakie spotykają normalnych ludzi na co dzień. Jednak wykonanie tych prostych historii jest fantastyczne - wiarygodne aż do bólu, zwłaszcza, że życie nie często bywa różowe.
Tuca jest żywa, ekstrawertyczna, nie boi się głośno wyrażać własnego zdania. Ale też zmaga się z własnymi problemami rodzinnymi, a jej nieodpowiedzialność niejednokrotnie prowadzi do mniejszych lub większych katastrof. Nie poradziłaby sobie bez Bertie, która dba o nią, jak o młodszą siostrę.
Z kolei Bertie ma w sobie dużo nieśmiałości i spory bagaż emocjonalny. Nawet jeśli jest pracowita i zdeterminowana to brak wiary w siebie podcina jej skrzydła. Tuca jest jej potrzebna jako wsparcie moralne.
Taka zależność miedzy nimi sprawie, że dziewczyny są od siebie zależne. W sposób, który niekoniecznie jest zdrowy - sprawia, że trudno im bez siebie funkcjonować. W momencie, gdy ich więź słabnie - chociażby dlatego, że Bertie układa sobie życie ze swoim chłopakiem - przyjaciółki przestają sobie radzić z życiem. I jest to coś, czego nigdy nie widziałam w mediach. Pokazanie, że przyjaźnie i silne więzy, pozornie bardzo pozytywne, mogą mieć swoje negatywne strony. Nawet jeśli, koniec końców, przyjaźń i miłość zwycięża, ratuje świat i jest dobra, bardzo podoba mi się takie alternatywne spojrzenie.
Więzy i relacje leżą w centrum zainteresowań serialu także poza obrębem naszych tytułowych bohaterek. Osobne wątki dostają też między innymi związek Bertie i jej partnera, Speckle'a, Tuca i jej rodzina, a nawet masa przypadkowych ludzi, którzy wspierają Bertie po upokarzającym wydarzeniu. A przy tym wszystkim, serial nie unika bezpośredniego podejmowania takich tematów jak dyskryminacja czy molestowanie w miejscu pracy. Innymi słowy - jest feminizm. Jego przyczyny, objawy i skutki jego braku. Mniam mniam.
I po tym opisie może się wydawać, że serial jest ciężki, ale - jeszcze raz podkreślam - to przede wszystkim przyjemna rozrywka. Pełna eksperymentalnej animacji, trochę głupawych żarcików i eksplodujących kolorów. Z całą pewnością nie próbuje nas zmusić do ciężkich przemyśleń życiowych - po prostu pokazuje jak wygląda życie. A co to by było za nudne życie, gdyby wszystko było zabawne, a każdy epizod kończył się happy endem?
0 komentarze:
Prześlij komentarz